ธรรมดาเกิดมาในโลกีย์
ทั้งนี้ไม่เป็นแก่นสาร
อันความสุขทุกข์ร้อนรำคาญ
ทั่วหมื่นจักรวาลไม่เว้นใคร
จงระงับดับเสียดีกว่า
ฟังวาจากูผู้ใหญ่
ทุกข์นักก็มักตรอมใจ
ไข้นักมักเสียชีวี
เมื่อทหารเมืองไกยเกษไปทูลพระรามให้มาช่วยปราบท้าวคนธรรพ์นุราช พระรามให้พระพรต พระสัตรุต พระมงกุฎ พระลบ ยกทัพไปปราบท้าวคนธรรพ์นุราช พระลบสังหารวิรุณพัท พระมงกุฎสังหารท้าวคนธรรพ์นุราช กษัตริย์ทั้สี่พากันไปตามหาพระเจ้าไกยเกษที่หนีไปซ่อนตัวอยู่กับพระโควินท์มหาฤาษี เมื่อพบกันก็พากันโศกาอาดรูร้องไห้กันวุ่นวาย พระโควินท์มหาฤาษีจึงเตือนสติทุกพระองค์ว่าเหตุ"ฉนมาร้องห่มร้องไห้กันเช่นนี้ เป็นธรรมดาของโลกที่มีทั้งสุขทั้งทุกข์ จงระงับทุกข์เสีย ทุกข์มากนักมักตรอมใจ ไข้นักมักเสียชีวี กษัตริย์ทั้งหมดจึงได้สติพากันกับเมืองไกยเกษ จากนั้นพระพรต พระสัตรุต พระมงกุฎ พระลบ ยกทัพเสด็จกลับเมืองกรุงศรีอยุธยา พระรามให้พระพรตพระสัตรุตกลับไปครองเมืองไกยเกษ ฝ่ายท้าวพญาพานรินทร์ซึ่งกินเมืองครองเมืองน้อยใหญ่ทั้งหลายก็ให้กลับไปครองเมืองของตน พระรามนางสีดาพระมงกุฎพระลบก็อยู่ครองกรุงศรีอยุธยาเดชะบารมีแผ่ไพศาลไปชั่วกัลปาวสาน
ในองค์กร ย่อมมีภารกิจน้อยใหญ่
ภารกิจน้อยใหญ่มีความสำคัญแตกต่างกัน
ภารกิจน้อยอาจมีความสำคัญมาก
ภารกิจใหญ่อาจมีความสำคัญน้อย
ภารกิจจึงมีความหนักเบาแตกต่างกัน
หากแต่ความหนักเบากลับขึ้นอยู่กับความรู้สึก
ภารกิจน้อยอาจรู้สึกหนัก
ภารกิจมากอาจรู้สึกเบา
บางครั้ง การปล่อยวางจึงเป็นคำตอบ
หนักก็วาง วางก็หายหนัก
เพียงแต่วางอย่างไรมิให้ทับเท้าตนเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น