ได้ครับพี่ ดีครับนาย สบายครับผม เหมาะสมครับท่าน

เอ๋ยสักวา ๖๘

สักวา ผมว่า ได้ครับพี่

โคตรจะดี ครับนาย สบายครับผม

คิดได้ไง สุดยอด ทั้งเฉียบคม

ช่างเหมาะสม ครับท่าน ไม่เคยเจอ

คนได้ฟัง นั่งเคลิ้ม เริ่มฝันเฟื่อง

เข็นปมเขื่อง กลบปมด้อย ค่อยเผยอ

กว่าจะรู้ สึกตัว ก็มั่วเบลอ

หลงคำเยอ ขายปมโง่ อีกแล้วเอย

สังคมไทย จะอย่างไรก็เป็นสังคมแบบจิตนิยม คือเป็นสังคมจะอยู่ร่วมกันแบบเครือญาติ จึงมีการช่วยเหลือเกื้อกูล พึ่งพาอาศัยซึ่งกันและกันแบบพี่แบบน้อง เคารพผู้ใหญ่ ให้ความสำคัญกับผู้บังคับบัญชา จึงทำให้เกิดวัฒนธรรมองค์กรที่หนีไม่ค่อยพ้น การเอาใจนาย คำพูดว่า ได้ครับพี่ ดีครับนาย สบายครับผม เหมาะสมครับท่าน จึงไม่หายไป ไม่ว่าการปกครองประเทศจะเป็นระบอบใด

คนเป็นนายก็มักจะเคลิบเคลิ้มไปกับคำเยินยอ เผลอตัวในที่สุดก็จะขายความโง่ ที่โดนลูกน้องหลอกลวง

หยุดเลียแข้งเลียขา
หยุดหลงคำป้อยอ