คนทำงานในองค์กร จำต้องมีหลากหลายเพราะไม่มีผู้ใดที่มีความสามารถทำได้ทุกเรื่อง
ผู้บริหารคือผู้ที่รู้จักใช้ผู้คนที่หลากหลายในการทำงาน มิใช่ทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว ผู้บริหารบางคนไม่ยอมรับว่าตนเองมีข้อจำกัด ไม่รับฟังผู้อื่น ไม่ต่างกับคนสายตาสั้น มองไม่เห็นก็ได้แต่สุ่มไปเดาไป ไม่ยอมใช้แว่นสายตา
เมื่ออายุมากขึ้น เริ่มสายตายาว ก็ยิ่งอาการหนัก ทั้งมองใกล้ก็ไม่ชัด มองไกลก็ไม่เห็น เรียกว่าทั้งความรู้ไม่ก้าวหน้าไม่ทันสมัย แถมยังดื้อรั้น เอาแต่ประสบการณ์เก่าของตนเป็นใหญ่
เป็นผู้บริหารต้องใช้คนต่างสาขา ต่างวิชาชีพ ต่างทัศนะ ต่างมุมมอง จึงจะทำให้งานสำเร็จลุล่วงได้อย่างมีคุณภาพ เมื่อสายตาเปลี่ยนแปลงก็ต้องเปลี่ยนแว่นตาอันใหม่ อาศัยเด็กรุ่นใหม่ที่มีความคิดความรู้ทันสมัยก้าวหน้าก้าวไกลมิใช่ดันทุรังใช้แต่ความคิดตนหรือใช้เฉพาะพรรคพวกคนเก่าแก่ ใช้แต่แว่นตาอันเก่าอยู่ร่ำไป
แถมบางคนถึงขั้นเป็นต้อกระจกตาพร่ามัว ก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนเลนส์ กลายเป็นผู้บริหารที่หูหนวกตาบอด เอาแต่ใจตนเองเป็นที่น่าเบื่อน่ารำคาญของผู้ปฏิบัติรุ่นลูกหลานในองค์กร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น