สิ่งล่อใจ (รามเกียรติ์ ๐๑๗)

จึ่งให้นามตามชาตินงคราญ

ชื่อมณโฑเยาวมาลย์มารศรี

พระนักสิทธ์พิศโฉมนางเทวี

มีลักษณ์เลิศล้ำกัลยา

จึ่งปรึกษากันทั้งสี่องค์

นางนี้รูปทรงดั่งเลขา

ควรจักถวายเจ้าโลกา

ทั้งจะพ้นนินทาราคี

นางอนงค์นาคีบุตรพญากาลนาคาเกิดกำหนัดทนไม่ไหวขึ้นมายังพื้นโลกเห็นงูดินจึงกลับกลายร่างเป็นนาคสมสู่กับงูดิน ฤาษีทั้งสี่เดินมาพบเข้าก็หยุดดูแล้วดำริว่าเป็นนาคไม่รู้จักไว้ตัวไปสมสู่กับงูดิน จึงเอาไม้เท้าเคาะที่ขนดหาง นางอนงค์นาคีก็ยังไม่รู้ตัวจึงเอาไม้เคาะที่กลางลำตัว นางอนงค์นาคีตกใจรู้ตัวก็มีความละอายชำแรกแผ่นดินหนีไป นางอนงค์นาคีให้นึกโกรธฤาษีทั้งสี่ จึงกลับมาหวังทำร้ายคายพิษใส่ไว้ในถาดน้ำนมที่ฤาษีดื่มกินเป็นประจำ  นางกบเคยได้รับเมตตาได้รับแบ่งน้ำนมดื่มกินมาตลอดเห็นเข้าจึงคิดทดแทนคุณพระฤาษี โดดลงในถาดน้ำนมโดนพิษนางนาคถึงแก่ความตาย ตอนเช้าฤาษีทั้งสี่จะมาดื่มกินน้ำนมเห็นเข้าให้นึกโกรธนางกบเข้าใจว่าละโมบไม่รู้จักพอลงไปกินน้ำนมในอ่าง จึงชุบชีวิตขึ้นมาไตร่ถามเมื่อทราบความจริงฤาษีทั้งสี่เห็นว่านางกบมีความดีจึงตั้งพิธีชุบให้เป็นหญิงสาวสวยให้ชื่อว่านางมณโฑ แต่ได้ไตร่ตรองแล้วเห็นว่าไม่เหมาะสมที่สาวงามจะมาอาศัยอยู่ด้วยกับฤาษีจึงพากันนำนางมณโฑไปถวายให้พระอิศวร

เป็นผู้บริหารต้องมีความมั่นคงต่อความดี
ผู้บริหารจึงมิควรเปิดโอกาสต่อสิ่งล่อใจใด ๆ
ไม่พึงเปิดโอกาสต่อสิ่งล่อใจ อันจะกระทำความชั่ว
ไม่พึงเปิดโอกาสต่อสิ่งล่อใจ ในสิ่งยั่วยวน
ไม่พึงเปิดโอกาสต่อสิ่งล่อใจ ในอามิสสินจ้าง
ไม่พึงเปิดโอกาสต่อสิ่งล่อใจ ในความเลวทุกรูปแบบ

สิ่งล่อใจ คือสิ่งชวนใจให้อยากได้
สิ่งยั่วยวน คือสิ่งทำให้กำเริบรักหรือเกิดความใคร่

สิ่งล่อใจและสิ่งยั่วยวนมักมากับผู้ใกล้ชิด