"คำพังเพยยิ่งเก่ายิ่งมีเหตุผล เนื่องเพราะกาลเวลาได้พิสูจน์คุณค่าความจริงของมัน"
วีรบุรุษสำราญ เล่ม 1
โก้วเล้ง - น. นพรัตน์
มนุษย์แตกต่างจากสัตว์อื่นตรงที่ มนุษย์รู้จักการบันทึกมากไปกว่าการจดจำและบอกต่อ
มนุษย์พัฒนาระบบการบันทึกไปอย่างไม่หยุดยั้ง
มนุษย์จึงสามารถสั่งสมและถ่ายทอดความรู้และประสบการณ์ไปสู่รุ่นถัด ๆ ไปด้วยวิธีการที่มิใช่ทางพันธุกรรม
ความรู้และประสบการณ์ในอดีต อาจมีทั้งดีและไม่ดี อาจมีทั้งที่ถูกและผิด
ความรู้และประสบการณ์ที่ถูกต้องดีงามมีประโยชน์ จะถูกบันทึกซ้ำ
เรื่องราวที่ไม่ถูกต้องไม่ดีไม่มีประโยชน์ ก็จะถูกลืมเลือนไป
มนุษย์รุ่นหลัง สามารถเลือกได้ และพัฒนาต่อยอดได้
เรียนรู้อดีตไม่ใช่เพื่อจมอยู่กับอดีต แต่เพื่อพัฒนาสู่อนาคต
ต้นเรื่อง
วีรบุรุษสำราญ อมตนิยายกำลังภายในของโกวเล้ง แปลโดย น.นพรัตน์ เล่มนี้เป็นเรื่องของคุณธรรมของมิตรสหายท่ามกลางความเป็นศัตรู ความสัมพันธ์ของคนที่ลึกล้ำพิสดาร น้ำใจสหาย ที่ซื้อขายไม่ได้ แต่แลกเปลี่ยนได้
Quote ที่น่าสนใจเพิ่มเติมจากหนังสือเล่มนี้
"น้ำใจสหาย สิ่งนี้แม้ซื้อขายไม่ได้ กลับแลกเปลี่ยนได้"
"ดูท่าการปล่อยคนมิเพียงง่ายดายกว่าการฆ่าคน ทั้งยังน่าเบิกบานสำราญใจกว่ามากนัก"
"วิธีโง่เขลามักประสบผล"
"ต่อให้เป็นคนโง่บัดซบที่สุด ชั่วชีวิตอาจชาญฉลาดครั้งสองครั้ง"
"มิว่าหน่วยงานใดย่อมมีบุคคลต่ำช้าปะปนอยู่"
"บางครั้งท่านหากสนทนากับเหล่าทารก จะพบว่าตนเองคล้ายแปรเปลี่ยนเป็นหนุ่มขึ้น"
"คนผู้หนึ่งหากดีต่อบุคคลอื่นเกินไป อย่างน้อยคงมีจุดประสงค์เคลือบแฝง"
"ทุกผู้คนล้วนมีความลับ ต่างก็มีสิทธิ์ปกปิดความลับของตนเอง"
"เรื่องประการหนึ่งมักมีอยู่หลายด้าน"
"แต่เรื่องที่ขบคิดมิเข้าใจ ยังมีอีกมากนัก"
"มังกรย่อมคบหามังกร มุสิกคบค้ามุสิก"
"ใกล้ชิดหมึกย่อมแปดเปื้อนจนดำ"
จินตนาการจากการอ่าน ช่างเพริศแพร้วยิ่งกว่าสิ่งใด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น