คนพาล (รามเกียรติ์ ๐๓๑)

ตัวมันเป็นชาติเดียรฉาน

มาเที่ยวพาลด้วยใจทุจริต

ถ้ากูจะออกต่อฤทธิ์

ฆ่าชีวิตมันได้ก็ไม่ดี

แม้นมาตรว่าพ่ายแพ้มัน

จะอับอายเทวัญทุกราศี

คิดแล้วจึ่งตอบวาที

เรานี้ไม่มีฤทธิไกร

ทรพีเฝ้าวัดรอยเท้าทรพา เมื่อเห็นว่ากำลังสู้ได้จึงได้ท้าสู้กับทรพาผู้เป็นบิดา ทรพีไล่ขวิดฆ่าทรพาตาย หลังมีชัยแก่บิดาทรพีก็กำเริบใจเที่ยวละลานไล่ขวิดป่าเขาไปจนถึงหิมพานต์ ตะโกนท้าทายเทวดามาสู้รบด้วย เทพเจ้าหิมพานต์ดำริว่าหากจะสู้รบกับทรพี ถึงฆ่าทรพีได้ก็ไม่ได้อะไร พลาดพลั้งพ่ายแพ้ไปก็จะเป็นที่อับอายไปทั่ว จึงแกล้งกล่าวกับทรพีว่าตนไม่ฤทธิไกร ให้ทรพีไปท้ารบกับเทพที่เขาเบญจบรรพตเถิด เทพบุตรทั้งห้าแห่งเขาเบญจบรรพตก็บอกปัดให้ทรพีไปสู้กับเทพเจ้าแห่งสมุทร เทพสมุทรบอกให้ทรพีไปที่เขาไกรลาศ ทรพีจึงไปร้องท้าทายพระอิศวรที่เขาไกรลาศ พระอิศวรจึงไล่ให้ไปสู้กับพาลี แล้วสาบส่งว่าให้ทรพีไปถูกพาลีสังหารจากนั้นให้ไปเกิดเป็นมังกรกัณฐ์บุตรพญาขร และให้ตายด้วยศรพระราม

ในองค์กรย่อมมีคนดีแลคนพาล

คนพาลย่อมไร้เหตุผล เกเร เกะกะ

คนพาลชอบหาเรื่องทำให้องค์กรวุ่นวาย

คนพาลชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท

คนพาลก็แค่พวกชอบก่อกวน

คนพาลก็แค่พวกตัวป่วน

เป็นผู้บริหารจึงมิพึงพยายามหาเหตุผลกับคนพาล

เป็นผู้บริหารจึงมิพึงทะเลาะวิวาทกับคนพาล

ทะเลาะกับคนพาลมีแต่เปลืองตัว

หากพลาดพลั้งพ่ายแพ้ จะอับอาย มีแต่คนติฉินแดกดัน

เป็นผู้บริหารจึงมิพึงใส่ใจกับคนพาล

อนึ่งก่อนจะตัดสินว่าผู้ใดเป็นคนพาล พึงตรวจสอบแลหาเหตุผล

มิเช่นนั้น ตนนั่นแลคือคนพาล