มาแล้วก็ไป

สักวา 3 บทต่อไปนี้ ตั้งใจเขียนลงตีพิมพ์ใน วารสาร ของสำนักงานสาธารณสุขจังหวัดหนองบัวลำภู (ที่ตั้งวัตถุประสงค์เพื่อสื่อสารทุกเรื่องราวระหว่างเจ้าหน้าที่ในคนสาธารณสุขหนองบัวลำภู)

แต่น่าเสียดายที่รอแล้วรอเล่า ก็ไม่สามารถเกิดขึ้นได้ (ด้วยผู้เขียนไม่เชื่อ ทฤษฎีเกียร์ว่าง ของ เสี่ยตุ้ก นั่นเอง)

จึงนำมาบันทึกไว้ ณ ที่นี้ เพื่อยืนยันความตั้งใจ

บทแรก ตั้งใจให้เป็น บทสุดท้าย ก่อนลาจาก

มีคนหนองบัวจำนวนไม่น้อย ตัดพ้อถึงระบบราชการที่ไม่สนใจใยดีจังหวัดหนองบัวลำภู เปลี่ยนแปลงผู้บริหารในระดับจังหวัดเป็นว่าเล่น ระยะเวลาเพียง 16 ปี เศษ มีผู้ว่าราชการจังหวัดแล้ว 13 คน มีนายแพทย์สาธารณสุขจังหวัด 7 คน 9 สมัย หลายท่านปรารภกับผู้เขียนว่า แล้วอย่างนี้จะแก้ปัญหาประชาชนจังหวัดหนองบัวลำภูอย่างไร ความจริงผู้เขียนยืนยันแนวทางที่ได้เสนอมาตั้งแต่มาอยู่ คือ PRISS+C 
(ดู PRISS  http://buabangbai.blogspot.com/2008/09/p-r-i-s-s.html และ ใจเย็นไว้โยม  http://buabangbai.blogspot.com/2009/06/blog-post_15.html ) 
แต่ถ้าไม่มีกระบวนการที่เกิดจาก คนอื่น ก็จำเป็นที่ คนหนองบัวลำภู ต้องตั้งต้นด้วยตนเอง หากไม่แล้วการพัฒนาก็คงต้วมเตี้ยมต่อไป

       สักวา มามา แล้วก็ไป

เห็นหนองบัว เป็นบันได หรือไรหนอ

หากยอมยอม คงเจริญ แบบเพียงพอ

คนหนองบัว ต้องไม่ย่อ ไม่พ้อใคร

สร้างแนวทาง พัฒนา ให้เด่นชัด

แก้ปัญหา ของจังหวัด ไม่หวั่นไหว

ใครย้ายมา เพียงขับเคลื่อน ผลักดันไป

ไม่ต้องคิด อะไรใหม่ ได้ไหมเอย 


บทที่สอง ตั้งใจให้สำหรับ คนที่บอกผู้เขียนเสมอว่า คนอีสานชอบทำงานแบบให้สั่ง ซึ่งผู้เขียนไม่เชื่อ และสรุปได้ในที่สุดว่า เป็นความเห็นของ คนชอบสั่ง แถมชอบเอา เงิน มาเป็น แรงจูงใจ 
(อ่าน อำนาจเงิน  http://buabangbai.blogspot.com/2009/02/blog-post_28.html ) น่าเบื่อจริงๆ