ชาวบ้านเขาอยากไปแค่มินิมาร์ท อยากไป รพสต.ไม่ได้อยากไปโรงพยาบาลใหญ่
เวลาเปลี่ยนไป กระทรวงสาธารณสุขเปลี่ยนผู้บริหารไปหลายวาระ ผู้บริหารระดับสูงในกระทรวงสาธารณสุขไม่มีใครใส่ใจกับการบริการปฐมภูมิ จนกระทั่งเกิดการถ่ายโอนภารกิจการบริการปฐมภูมิไปที่องค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ก็ยังอิหลักอิเหลื่อหันรีหันขวางไม่รู้จะเอายังไงดี หลงประเด็นว่า งานสุขภาพปฐมภูมินั้นไม่สำคัญ มันไม่เห็นภาพที่เป็นรูปธรรม ไม่เหมือนงานการแพทย์ห้องฉุกเฉินที่รักษาปุ๊บปั๊บจะหายจะตายมันชัดเจน ช่วยเหลือชีวิตคนได้มากกว่า กระทรวงจึงจะหันไปสนับสนุนแพทย์เวชศาสตร์ฉุกเฉินมากกว่าแพทย์เวชศาสตร์ครอบครัว
วันนี้ได้อ่านหนังสือของ หนุ่ม เมืองจันท์ เหยียบโลกไว้ ไม่ต้องเครียด เรื่อง “ปัญหาคือโอกาส(2) เซเว่นอีเลฟเว่น” เล่าถึง เมื่อญี่ปุ่นซื้อเซเว่นอีเลฟเว่นจากอเมริกามาเปิดให้บริการที่ญี่ปุ่น พบว่าจำนวนสินค้า 3000 ชนิดที่กำหนดมาให้ต้องมีนั้นมันมากเกินไปสำหรับคอนวีเนียนสโตร์ จึงเก็บข้อมูลและวิเคราะห์ได้ว่า สินค้าบางอย่างขายดีขณะที่บางอย่างขายไม่ออกเลย จึงได้ข้อสรุปว่า "เราจะวางสินค้าแบบเดียวกับซุปเปอร์มาร์เก็ตไม่ได้ ลูกค้าของคอนวีเนียนสโตร์ต้องการสินค้าที่แตกต่างกันออกไป"
โรงพยาบาลส่งเสริมสุขภาพประจำตำบล ถูกหลอกให้หลงผิดมาตลอด ให้ทำโน่นทำนี่เลียนแบบโรงพยาบาลใหญ่ ต้องมีคลินิกสารพัดสารพันให้สอดคล้องกับโรงพยาบาลใหญ่ ต้องให้บริการได้มากมาย แท้ที่จริงเพื่อความสะดวกของแพทย์ที่มาจากโรงพยาบาล หรือเพื่อลดภาระของโรงพยาบาลใหญ่ เจ้าหน้าที่ที่รพสต.กลับต้องเป็นภาระมากขึ้น ประชาชนก็ไม่ได้รับความสะดวกอย่างที่ควรจะเป็น
ตกลงจะให้เป็นหน่วยบริการปฐมภูมิ หรือทุติยภูมิ/ตติยภูมิ...หรือนรกภูมิ
แท้ที่จริงคนที่มาซื้อของที่คอนวีเนียนสโตร์ ไม่ได้ต้องการซื้อของชิ้นใหญ่ ๆ แบบที่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ต คนไข้ที่มาใช้บริการที่รพสต.ก็เพียงต้องการบริการปฐมภูมิ แบบไปมินิมาร์ทหรือถึงขนาดอยากได้แบบโชห่วยด้วยซ้ำ คืออยากได้แบบคนกันเอง เจอหน้าหมอที่สนิทสนมรู้จักมักคุ้น แบบมาตะโกนบอกหมอว่าเดี๋ยวจะมาตรวจ ไม่ต้องบอกชื่อก็ได้ เพราะหมอจำหน้าจำชื่อได้ทั้งหมู่บ้าน หากต้องรอคิวก็ขอกลับไปทำกับข้าวให้ลูกให้ผัวกินก่อนได้เดี๋ยวมาใหม่ ไม่ต้องตรวจสอบคุณสมบัติ ยืนยันตัวตน Authen code แล้วนั่งเป็นระเบียบเรียบร้อยหน้าสลอน รอหมอเรียกสกรีน แล้วกลับมานั่งรอตรวจ เสร็จแล้วไปนั่งรอจัดยา ตามขั้นตอนเหมือนโรงพยาบาลใหญ่ แทนที่จะเป้น one stop service
การตรวจรักษาก็คุยกันง่าย เพราะหมอรู้จักทั้งบ้านทั้งครอบครัว จะแนะนำให้ทำอะไรไม่ทำอะไรก็ชัดเจน ระบบที่ดูเหมือนไม่เป็นระบบระเบียบ มันสัมผัสได้ง่ายกว่า
ชาวบ้านเขาอยากไปแค่มินิมาร์ท อยากไป รพสต.ไม่ได้อยากไปโรงพยาบาลใหญ่
หากรพสต.ไหนหลงทางไปแล้ว ก็ตั้งจีพีเอสกลับมาที่เดิมได้นะจ๊ะ
แท้ที่จริงคนที่มาซื้อของที่คอนวีเนียนสโตร์ ไม่ได้ต้องการซื้อของชิ้นใหญ่ ๆ แบบที่ไปซุปเปอร์มาร์เก็ต คนไข้ที่มาใช้บริการที่รพสต.ก็เพียงต้องการบริการปฐมภูมิ แบบไปมินิมาร์ทหรือถึงขนาดอยากได้แบบโชห่วยด้วยซ้ำ คืออยากได้แบบคนกันเอง เจอหน้าหมอที่สนิทสนมรู้จักมักคุ้น แบบมาตะโกนบอกหมอว่าเดี๋ยวจะมาตรวจ ไม่ต้องบอกชื่อก็ได้ เพราะหมอจำหน้าจำชื่อได้ทั้งหมู่บ้าน หากต้องรอคิวก็ขอกลับไปทำกับข้าวให้ลูกให้ผัวกินก่อนได้เดี๋ยวมาใหม่ ไม่ต้องตรวจสอบคุณสมบัติ ยืนยันตัวตน Authen code แล้วนั่งเป็นระเบียบเรียบร้อยหน้าสลอน รอหมอเรียกสกรีน แล้วกลับมานั่งรอตรวจ เสร็จแล้วไปนั่งรอจัดยา ตามขั้นตอนเหมือนโรงพยาบาลใหญ่ แทนที่จะเป้น one stop service
การตรวจรักษาก็คุยกันง่าย เพราะหมอรู้จักทั้งบ้านทั้งครอบครัว จะแนะนำให้ทำอะไรไม่ทำอะไรก็ชัดเจน ระบบที่ดูเหมือนไม่เป็นระบบระเบียบ มันสัมผัสได้ง่ายกว่า
ชาวบ้านเขาอยากไปแค่มินิมาร์ท อยากไป รพสต.ไม่ได้อยากไปโรงพยาบาลใหญ่
หากรพสต.ไหนหลงทางไปแล้ว ก็ตั้งจีพีเอสกลับมาที่เดิมได้นะจ๊ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น