๑๕๒
จะทิ้งเสียก็เสียดายด้วยยังมีรสอยู่
สามก๊ก เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ตอนที่ 58
เมื่อโจเจียงได้ข่าวว่าโจโฉผู้บิดาหนีทัพเล่าปี่มาตั้งทัพอยู่ ณ ด่านเองเปงก๋วน ก็ยกทัพมาช่วย จึงพากันยกทัพมาตั้งค่ายอยู่ ณ หุบเขาเสียดก๊ก เล่าปี่ให้เล่าฮองกับเบ้งตัดออกรบกับโจเจียง เล่าฮองแพ้กลับถอยหลัง เบ้งตัดขับทหารหนุนเข้า ม้าเฉียวงอหลันเข้าช่วยตีกระหนาบ มิทันได้แพ้ชนะกัน โจโฉจึงให้ทหารถอยกลับมาตั้งอยู่ ณ หุบเขาเสียดก๊ก โจโฉคิดในใจว่า แต่มาอยู่ที่นี่ช้านานแล้ว ครั้นจะยกไปบัดนี้ข้าศึกก็ยังต้านอยู่ พอดีกับพ่อครัวยกเอาไก่ต้มตัวหนึ่งเข้ามาถวาย โจโฉกินเนื้อไก่สิ้นแล้ว ยังเหลือกระดูก จึงเอาตะเกียบหยิบขาไก่ชูขึ้นไว้ รำพึงแต่ในใจว่า จะทิ้งเสียก็เสียดายด้วยยังมีรสอยู่ ขาไก่นี้เปรียบดังการสงครามครั้งนี้ ครั้นจะละเลิกเสียก็อัปยศ จะทำเอาชัยชนะก็ไม่สะดวก
ขาไก่ แทะไม่ได้ กินไม่ได้ แต่ดูดความหวานได้
ขาไก่ แม้ดูดความหวานได้ แต่ก็แทะไม่ได้ กินไม่ได้
จึงไม่มีประโยน์อันใด ที่สุดก็ต้องโยนทิ้งไป
ของบางชิ้น
ใช้ประโยชน์ไม่ได้ แต่เจ้าของก็ยังหลงชื่นชม
เกะกะ รกบ้าน ที่สุดก็ต้องโยนทิ้งไป
งานบางงาน โครงการบางโครงการ
ดูเหมือนจะได้ผลลัพธ์เลอเลิศ
แต่ยิ่งทำ เหมือนยิ่งห่างไกลความสำเร็จ
เสียแรง เสียเวลา ที่สุดก็ต้องโยนทิ้งไป
คนบางคน
มีแค่คอยป้อยอ ให้คำหวาน หาประโยชน์ใดมิได้
หลงคำหวาน ไม่เพียงไร้ประโยชน์
อาจทำให้ทุกข์ เดือดเนื้อร้อนใจ
เป็นปัญหาต่อองค์กรมิรู้จบสิ้น
อย่าเสียดายรสหวาน
พึงรีบโยนทิ้งไป
มีคำกล่าวล่ำลือถึงความเป็น สุดยอดตำราทางยุทธศาสตร์ ของ สามก๊ก ว่า อ่านสามจบคบไม่ได้ ฟังดูก็ไม่เชิงว่าจะเป็นการนิยมยกย่องสักเท่าไร เพราะเหตุที่คบไม่ได้ มิใช่ว่าจะเป็นคนเก่งกล้าสามารถ แต่หากจะเป็นคน เจ้าเล่ห์
พึงรีบโยนทิ้งไป
สามก๊ก อ่านสามจบ ยังคบได้
ผู้เขียนเองก็นับว่าอ่านสามก๊
ก็คนเขียนเขาเขียนเป็นนิยาย จะไปอ่านเอาสาระทำไมกัน หาก หลอกว้านจง ผู้ประพันธ์ รู้เข้าก็คงจะงุนงงเป็นยิ่งนักที่สามก๊กกลายเป็นตำราพิชัยสงคราม ตำราการบริหารเชิงยุทธศาสตร์ ไปได้
ผู้เขียนฟัง อาปา เล่าเรื่องสามก๊กให้ฟังมาตั้
มานึกได้วันหนึ่งว่า น่าจะลองอ่านสามก๊กใหม่อีกสักหน คราวนี้จะลองอ่านแบบ อ่านเอาเรื่อง อ่านตรงที่คนอื่นเขาไม่อ่านกัน เพื่อยืนยันว่าอ่านอีกกี่จบก็น่าจะ ยังคบได้
