๑๔๔
ตัวกูเป็นนายทหารเอกมิได้รักชีวิต
มึงเหล่านี้เป็นแต่ทหารเลว
เหตุใดจึงกลัวความตาย
สามก๊ก เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ISBN 974-601-985-6 ตอนที่ 55 หน้า 902
โจโฉตีเมืองฮันต๋งได้ เล่าปี่วิตกว่าโจโฉจะยกทัพมาตีเมืองเสฉวน ขงเบ้งจึง
ออกอุบายให้เล่าปี่ยุยงให้ซุนกวนยกมาตีเมืองหับป๋า จะทำให้โจโฉเป็นกังวล
ไม่กล้ายกทัพมาเสฉวน ซุนกวนแม้รู้ว่าเป็นอุบายแต่ก็ยกทัพเข้าตีเมืองหับป๋า
แต่ถูกเตียวเลี้ยวโต้กลับจนแตกทัพกลับไป ครั้งนั้นหทารแลชาวเมืองกังตั๋ง
กลัวฝีมือเตียวเลี้ยวมาก ถ้าเด็กร้องไห้มีผู้ขู่ออกชื่อเตียวเลี้ยวเด็กนั้นก็กลัว
นิ่งอยู่ ซุนกวนมีความน้อยใจหวังยกทัพไปแก้แค้นเตียวเลี้ยว โจโฉจึงคุม
ทหารสี่สิบหมื่นยกไปช่วยเมืองหับป๋า ซุนกวนจึงหาทหารอาสาไปตีทัพโจโฉ
ที่พึ่งยกมาถึงยังอิดโรยอยู่ กำเหลงอาสาขอทหารเพียงร้อยหนึ่งจะไปทำการ
ปล้นค่ายโจโฉเอาชัยชนะให้ได้ ทหารร้อยหนึ่งนั้นต่างคนต่างคิดว่า คนเท่านี้
หรือจะปล้นค่ายโจโฉได้ แล้วก็ก้มหน้าเป็นทุกข์อยู่ กำเหลงเห็นดังนั้นก็โกรธ
จึงชักกระบี่ออกแล้วว่า ตัวกูเป็นนายทหารเอกมิได้รักชีวิต มึงเหล่านี้เป็นแต่
ทหารเลว เหตุใดจึงกลัวความตาย แม้ผู้ใดย่อท้อไม่เป็นใจทำการ
กูจะเอากระบี่นี้ตัดศรีษะเสีย
จริงหรือ ทหารเลวกลัวตาย
จริงหรือ ทหารเอกไม่กลัวตาย
หากทหารเอกไม่กลัวตาย ใยเร่งรัดทหารเลวให้ออกหน้า
ไม่ว่าทหารเลวหรือทหารเอกย่อมกลัวตาย
ทุกคนย่อมรักชีวิต
ทุกคนย่อมกลัวตาย
คนที่ประกาศว่าไม่กลัวตาย อาจกลัวตายยิ่งกว่าใครๆ
การกลัวตาย เป็นธรรมชาติ
การคิดถึงตนเองก่อน จึงเป็นธรรมชาติ
การคิดถึงผู้อื่นก่อน จึงเป็นเพียง วาทกรรม
ถูกต้องแล้ว ที่คิดถึงตนเองก่อน
ถูกต้องแล้ว ที่เป็นห่วงตนเองก่อน
หากมิใช่ ห่วงตนเองแต่ผลักให้ผู้อื่นไปตายก่อน
เมื่อตนเองถึงพร้อม ย่อมคิดถึงผู้อื่นได้
เพียงแต่ ความถึงพร้อม ต้องอยู่บนความพอดี
เพียงแต่ ความถึงพร้อม ต้องอยู่บนความไม่โลภ
ความโลภ คือ ความอยากได้ไม่รู้จักพอ
ความโลภ คือ ความอยากได้ที่ไม่คำนึงถึงความเป็นจริง
