๑๒๐
แต่นกยังมีกิ่งไม้จับ เกิดมาเป็นคนไม่มีที่อยู่ก็น่าสมเพศ
สามก๊ก เจ้าพระยาพระคลัง(หน) ตอนที่ 49
เมื่อเล่าเจี้ยงหลงกลเตียวสง ให้หวดเจ้งถือหนังสือ
ไปหาเล่าปี่ที่เมืองเกงจิ๋ว เชื้อเชิญเล่าปี่เข้าเมืองเสฉวน
ระหว่างเสพย์สุราอยู่เล่าปี่รำพึงกับหวดเจ้งว่า
ทุกวันนี้ตนเองอาภัพนัก ต้องยืมเมืองเขาอยู่
ทุกวันนี้ตนเองอาภัพนัก ต้องยืมเมืองเขาอยู่
แต่นกยังมีกิ่งไม้จับ เกิดมาเป็นคนไม่มีที่อยู่ก็น่าสมเพศ
นกเมื่อบินไปกลางอากาศ
ยามหมดแรง ย่อมหากิ่งไม้จับพึ่งพิง
คนเมื่อเดินทางยามค่ำคืน
ย่อมต้องหาที่พักอาศัยพึ่งพิงหลับนอน
ในที่ทำงาน ก็ต้องมีที่พึ่งพิง
คนทำงาน ต้องมีงานเป็นของตนเอง
คนทำงาน ต้องมีงานที่ตนรับผิดชอบ
ทำงานที่ตนรับผิดชอบ
ทำได้ ก็เป็นผลงานที่ภาคภูมิใจ
ทำไม่ได้ ก็จะได้รู้ระดับความสามารถของตน
เรียนรู้บนงานของตน เพื่อพัฒนาตนเอง
งานของตน คือที่พึ่งพิงแห่งตน
งานของตน คือที่พึ่งพิงแห่งผู้อื่น
คนทำงาน จึงเป็นคนที่ คนอื่นพึ่งพิงได้
คนทำงาน จึงเป็นคนที่ ผู้ใต้บังคับบัญชาพึ่งพิงได้
คนทำงาน ต้องมีงานเป็นของตนเอง
คนทำงาน ต้องมีงานที่ตนรับผิดชอบ
ทำงานที่ตนรับผิดชอบ
ทำได้ ก็เป็นผลงานที่ภาคภูมิใจ
ทำไม่ได้ ก็จะได้รู้ระดับความสามารถของตน
เรียนรู้บนงานของตน เพื่อพัฒนาตนเอง
งานของตน คือที่พึ่งพิงแห่งตน
งานของตน คือที่พึ่งพิงแห่งผู้อื่น
คนทำงาน จึงเป็นคนที่ คนอื่นพึ่งพิงได้
คนทำงาน จึงเป็นคนที่ ผู้ใต้บังคับบัญชาพึ่งพิงได้
คนทำงาน จึงเป็นคนที่ ผู้บังคับบัญชาพึ่งพิงได้
คนทำงานดี ยิ่งมีงานรับผิดชอบมาก
คนทำงานเก่ง ยิ่งมีงานรับผิดชอบล้นมือ
ยิ่งมีงานรับผิดชอบมาก
ยิ่งมีงานรับผิดชอบล้นมือ
ผู้บังคับบัญชาก็ยิ่งไว้วางใจ
ผู้บังคับบัญชาก็ยิ่งไว้วางใจ
มอบงานใหม่ให้เพิ่มเติม
มีแต่คนเจ้าปัญหา จึงถูกลิดรอนงาน
มีแต่คนเจ้าปัญหา จึงถูกลิดรอนงาน
ดังกิ่งไม้ที่ถูกลิดกิ่งใบ
จนแม้นกก็อาศัยจับพึ่งพิงไม่ได้
กิ่งไม้ที่แม้นกยังพึ่งพิงไม่ได้ ย่อมไม่มีประโยชน์
ไม่มีงานทำ ย่อมไม่สามารถเป็นที่พึ่งพิงของผู้ใด
คนที่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งพิงให้ใครได้เลย
จะมีศักดิ์ศรีในตนเองได้อย่างไร
กิ่งไม้ที่แม้นกยังพึ่งพิงไม่ได้ ย่อมไม่มีประโยชน์
ไม่มีงานทำ ย่อมไม่สามารถเป็นที่พึ่งพิงของผู้ใด
คนที่ไม่สามารถเป็นที่พึ่งพิงให้ใครได้เลย
จะมีศักดิ์ศรีในตนเองได้อย่างไร